گهی به سینه درآیی گهی ز روح برآیی
|
|
گهی به هجر گرایی چه آفتی چه بلایی
|
گهی جمال بتانی گهی ز بت شکنانی
|
|
گهی نه این و نه آنی چه آفتی چه بلایی
|
بشر به پای دویده ملک به پر بپریده
|
|
به غیر عجز ندیده چه آفتی چه بلایی
|
چو پر و پاش نماند چو او ز هر دو بماند
|
|
تو را به فقر بداند چه آفتی چه بلایی
|
مثال لذت مستی میان چشم نشستی
|
|
طریق فهم ببستی چه آفتی چه بلایی
|
در آن دلی که گزیدی خیال وار دویدی
|
|
بگفتی و بشنیدی چه آفتی چه بلایی
|
چه دولتی ز چه سودی چه آتشی و چه دودی
|
|
چه مجمری و چه عودی چه آفتی چه بلایی
|
غم تو دامن جانی کشید جانب کانی
|
|
به سوی گنج نهانی چه آفتی چه بلایی
|
چه سوی گنج کشیدش ز جمله خلق بریدش
|
|
دگر کسی بندیدش چه آفتی چه بلایی
|
چه راحتی و چه روحی چه کشتیی و چه نوحی
|
|
چه نعمتی چه فتوحی چه آفتی چه بلایی
|
بگفتمت چه کس است این بگفتیم هوس است این
|
|
خمش خمش که بس است این چه آفتی چه بلایی
|
هوس چه باشد ای جان مرا مخند و مرنجان
|
|
رهم نما و بگنجان چه آفتی چه بلایی
|
تو عشق جمله جهانی ولی ز جمله نهانی
|
|
نهان و عین چو جانی چه آفتی چه بلایی
|
مرا چو دیک بجوشی مگو خمش چه خروشی
|
|
چه جای صبر و خموشی چه آفتی چه بلایی
|
بجوش دیک دلم را بسوز آب و گلم را
|
|
بدر خط و سجلم را چه آفتی چه بلایی
|
بسوز تا که برویم حدیث سوز بگویم
|
|
به عود ماند خویم چه آفتی چه بلایی
|
دگر مگوی پیامش رسید نوبت جامش
|
|
ز جام ساز ختامش چه آفتی چه بلایی
|