چو مهر عشق سلیمان به هر دو کون تو داری
|
|
مکش تو دامن خود را که شرط نیست بیاری
|
نه بند گردد بندی نه دل پذیرد پندی
|
|
چو تنگ شکرقندی توام درون کناری
|
طراوت سمنی تو چه رونق چمنی تو
|
|
مگر تو عین منی تو مگر تو آینه واری
|
چه نور پنج و ششی تو که آفت حبشی تو
|
|
چو خوان عشق کشی تو ز سنگ آب برآری
|
چه کیمیای زری تو چه رونق قمری تو
|
|
چو دل ز سینه بری تو هزار سینه بیاری
|
ز خلق جمله گسستم که عشق دوست بسستم
|
|
چو در فنا بنشستم مرا چه کار به زاری
|
بسوخت عشق تو خرمن نه جان بماند نه این تن
|
|
جوی نیابی تو از من اگر هزار فشاری
|
برون ز دور زمانی مثال گوهر کانی
|
|
نشستهایم چو جانی اگر کشی و بداری
|
ز جام شربت شافی شدم به عشق تو لافی
|
|
بیامدم زر صافی اگر تو کوره ناری
|
کف از بهشت بشوید چو باغ عشق تو گوید
|
|
کز او جواهر روید اگر چه سنگ بکاری
|
دلی که عشق نوازد در این جهان بنسازد
|
|
ازانک مینگذارد که یک زمانش بخاری
|
تو شمس خسرو تبریز شراب باقی برریز
|
|
براق عشق بکن تیز که بس لطیف سواری
|