| چه آفتاب جمالی که از مجره گشادی | درون روزن عالم چو روز بخت فتادی | |
| هزار سوسن نادر ز روی گل بشکفتی | هزار رسم دل افزا بدان چمن بنهادی | |
| هزار اطلس کحلی بنفشه وار دریدی | که پر و بال مریدی و جان جان مرادی | |
| در آن زمان که به خوبی کلاه عقل ربایی | نه عقل پره کاه‌ست و تو به لطف چو بادی | |
| چه عقل دارد آن گل که پیش باد ستیزد | نه از نسیم ویستش جمال و نیک نهادی | |
| میی که کف تو بخشد دو صد خمار به ارزد | چگونه گیج نگردد سر وجود ز شادی |