ببرد عقل و دلم را براق عشق معانی
|
|
مرا بپرس کجا برد آن طرف که ندانی
|
بدان رواق رسیدم که ماه و چرخ ندیدم
|
|
بدان جهان که جهان هم جدا شود ز جهانی
|
یکی دمیم امان ده که عقل من به من آید
|
|
بگویمت صفت جان تو گوش دار که جانی
|
ولیک پیشتر آ خواجه گوش بر دهنم ده
|
|
که گوش دارد دیوار و این سریست نهانی
|
عنایتیست ز جانان چنین غریب کرامت
|
|
ز راه گوش درآید چراغهای عیانی
|
رفیق خضر خرد شو به سوی چشمه حیوان
|
|
که تا چو چشمه خورشید روز نور فشانی
|
چنانک گشت زلیخا جوان به همت یوسف
|
|
جهان کهنه بیابد از این ستاره جوانی
|
فروخورد مه و خورشید و قطب هفت فلک را
|
|
سهیل جان چو برآید ز سوی رکن یمانی
|
دمی قراضه دین را بگیر و زیر زبان نه
|
|
که تا به نقد ببینی که در درونه چه کانی
|
فتادهای به دهانها همیگزندت مردم
|
|
لطیف و پخته چو نانی بدان همیشه چنانی
|
چو ذره پای بکوبی چو نور دست تو گیرد
|
|
ز سردیست و ز تری که همچو ریگ گرانی
|
چو آفتاب برآمد به خاک تیره بگوید
|
|
که چون قرین تو گشتم تو صاحب دو قرانی
|
تو بز نهای که برآیی چراغپایه به بازی
|
|
که پیش گله شیران چو نره شیر شبانی
|
چراغ پنج حست را به نور دل بفروزان
|
|
حواس پنج نمازست و دل چو سبع مثانی
|
همیرسد ز سموات هر صبوح ندایی
|
|
که ره بری به نشانی چو گرد ره بنشانی
|
سپس مکش چو مخنث عنان عزم که پیشت
|
|
دو لشکرست که در وی تو پیش رو چو سنانی
|
شکر به پیش تو آمد که برگشای دهان را
|
|
چرا ز دعوت شکر چو پسته بسته دهانی
|
بگیر طبله شکر بخور به طبل که نوشت
|
|
مکوب طبل فسانه چرا حریف زبانی
|
ز شمس مفخر تبریز آفتاب پرستی
|
|
که اوست شمس معارف رئیس شمس مکانی
|