| ای صنم گلزاری چند مرا آزاری | من چو کمین فلاحم تو دهیم سالاری | |
| چند مرا بفریبی هر چه کنی می‌زیبی | چند به دل آموزی مغلطه و طراری | |
| آن که از آن طراری باز بر او برشکنی | افتد و سودش نکند در دغلی هشیاری | |
| ساده دلی ساز مرا سوی عدم تاز مرا | تار هم از لطف فنا زین فرح و زین زاری | |
| هر کی بگرید به یقین دیده بود گنج دفین | هر کی بخندد بود او در حجب ستاری | |
| من که ز دور آمده‌ام با شر و شور آمده‌ام | بازبنگشاده‌ام این دان خبر سرباری | |
| بار که بگشاده شود از پی سرمایه بود | مایه نداری تو ولی خایه خود می‌خاری | |
| بس کن و بسیار مگو روی بدو آر بدو | مشتری گفت تو او سیر نه از بسیاری |