رو که به مهمان تو مینروم ای اخی
|
|
بست مرا از طعام دود دل مطبخی
|
رزق جهان میدهد خویش نهان میکند
|
|
گاه وصال او بخیل در زر و مال او سخی
|
مال و زرش کم ستان جان بده از بهر جان
|
|
مذهب سردان مگیر یخ چه کند جز یخی
|
قسمت آن باردان مایده و نان گرم
|
|
قسمت این عاشقان مملکت و فرخی
|
قسمت قسام بین هیچ مگو و مچخ
|
|
کار بتر میشود گر تو در این میچخی
|
جنتی دل فروز دوزخیی خوش بسوز
|
|
چند میان جهان مانده در برزخی
|
سوی بتان کم نگر تا نشوی کوردل
|
|
کور شود از نظر چشم سگ مسلخی
|
زلف بتان سلسلهست جانب دوزخ کشد
|
|
ظاهر او چون بهشت باطن او دوزخی
|
لیک عنایات حق هست طبق بر طبق
|
|
کو برهاند ز دام گر چه اسیر فخی
|
جانب تبریز رو از جهت شمس دین
|
|
چند در این تیرگی همچو خسان میزخی
|