هر نفسی از درون دلبر روحانیی
|
|
عربده آرد مرا از ره پنهانیی
|
فتنه و ویرانیم شور و پریشانیم
|
|
برد مسلمانیم وای مسلمانیی
|
گفت مرا می خوری یا چه گمان میبری
|
|
کیست برون از گمان جز دل ربانیی
|
بر سر افسانه رو مست سوی خانه رو
|
|
جان بفشان کان نگار کرد گل افشانیی
|
یک دم ای خوش عذار حال مرا گوش دار
|
|
مست غمت را بیار رسم نگهبانیی
|
عابد و معبود من شاهد و مشهود من
|
|
عشق شناس ای حریف در دل انسانیی
|
کعبه ما کوی او قبله ما روی او
|
|
رهبر ما بوی او در ره سلطانیی
|
خواجه صاحب نظر الحذر از ما حذر
|
|
تا ننهد خواجه سر در خطر جانیی
|
نی غلطم سر بیار تا ببری صد هزار
|
|
گل ندمد جز ز خار گنج به ویرانیی
|
آمد آن شیر من عاشق جان سیر من
|
|
در کف او شیشهای شکل پری خوانیی
|
گفتم ای روح قدس آخر ما را بپرس
|
|
گفت چه پرسم دریغ حال مرا دانیی
|
مستم و گم کرده راه تن زن و پرسش مخواه
|
|
مست چهام بوی گیر باده جانانیی
|
کی بود آن ای خدا ما شده از ما جدا
|
|
برده قماشات ما غارت سبحانیی
|
هر کی ورا کار کیست در کف او خارکیست
|
|
هر کی ورا یار کیست هست چو زندانیی
|
کارک تو هم تویی یارک تو هم تویی
|
|
هر کی ز خود دور شد نیست بجز فانیی
|