| گر من ز دست بازی هر غم پژولمی | زیرک نبودمی و خردمند گولمی | |
| گر آفتاب عشق نبودیم چون زحل | گه در صعود انده و گه در نزولمی | |
| ور بوی مصر عشق قلاوز نیستی | چون اهل تیه حرص گرفتار غولمی | |
| ور آفتاب جان‌ها خانه نشین بدی | دربند فتح باب و خروج و دخولمی | |
| ور گلستان جان نبدی ممتحن نواز | من چون صبا ز باغ وفا کی رسولمی | |
| عشق ار سماع باره و دف خواه نیستی | من همچو نای و چنگ غزل کی شخولمی | |
| ساقیم گر ندادی داروی فربهی | همچون لب زجاج و قدح در نحولمی | |
| گر سایه چمن نبدی و فروغ او | من چون درخت بخت خسان بی‌اصولمی | |
| بر خاک من امانت حق گر نتافتی | من چون مزاج خاک ظلوم و جهولمی | |
| از گور سوی جنت اگر راه نیستی | در گور تن چرا خوش و باعرض و طولمی | |
| ور راه نیستی به یمین از سوی شمال | کی چون چمن حریف جنوب و شمولمی | |
| گر گلشن کرم نبدی کی شکفتمی | ور لطف و فضل حق نبدی من فضولمی | |
| بس کن ز آفتاب شنو مطلع قصص | آن مطلع ار نبودی من در افولمی |