هر روز بامداد طلبکار ما تویی
|
|
ما خوابناک و دولت بیدار ما تویی
|
هر روز زان برآری ما را ز کسب و کار
|
|
زیرا دکان و مکسبه و کار ما تویی
|
دکان چرا رویم که کان و دکان تویی
|
|
بازار چون رویم که بازار ما تویی
|
زان دلخوشیم و شاد که جان بخش ما تویی
|
|
زان سرخوشیم و مست که دستار ما تویی
|
ما خمره کی نهیم پر از سیم چون بخیل
|
|
ما خمره بشکنیم چو خمار ما تویی
|
طوطی غذا شدیم که تو کان شکری
|
|
بلبل نوا شدیم که گلزار ما تویی
|
زان همچو گلشنیم که داری تو صد بهار
|
|
زان سینه روشنیم که دلدار ما تویی
|
در بحر تو ز کشتی بیدست و پاتریم
|
|
آواز و رقص و جنبش و رفتار ما تویی
|
هر چاره گر که هست نه سرمایه دار توست
|
|
از جمله چاره باشد ناچار ما تویی
|
دل را هر آنچ بود از آنها دلش گرفت
|
|
تا گفتهای به دل که گرفتار ما تویی
|
گه گه گمان بریم که این جمله فعل ماست
|
|
این هم ز توست مایه پندار ما تویی
|
چیزی نمیکشیم که ما را تو میکشی
|
|
چیزی نمیخریم خریدار ما تویی
|
از گفت توبه کردم ای شه گواه باش
|
|
بی گفت و ناله عالم اسرار ما تویی
|
ای شمس حق مفخر تبریز شمس دین
|
|
خود آفتاب گنبد دوار ما تویی
|