گر روشنی تو یارا یا خود سیه ضمیری
|
|
در هر دو حال خود را از یار وانگیری
|
پا واگرفتن تو هر دو ز حال کفر است
|
|
صد کفر بیش باشد در عاشقان نفیری
|
پاکت شود پلیدی چون از صنم بریدی
|
|
گردد پلید پاکی چون غرقه در غدیری
|
دنبال شیر گیری کی بیکباب مانی
|
|
کی بینوا نشینی چون صاحب امیری
|
بگذار سر بد را پنهان مکن تو خود را
|
|
در زیرکی چو مویی پیدا میان شیری
|
خوردی تو زهر و گفتی حق را از این چه نقصان
|
|
حق بینیاز باشد وز زهر تو بمیری
|
زیر درخت خرما انداز همچو مریم
|
|
گر کاهلی به غایت ور نیز سست پیری
|
از سایههای خرما شیرین شوی چو خرما
|
|
وز پختگی خرما تو پختگی پذیری
|