| در غیب هست عودی کاین عشق از او است دودی | یک هست نیست رنگی کز او است هر وجودی | |
| هستی ز غیب رسته بر غیب پرده بسته | و آن غیب همچو آتش در پرده‌های دودی | |
| دود ار چه زاد ز آتش هم دود شد حجابش | بگذر ز دود هستی کز دود نیست سودی | |
| از دود گر گذشتی جان عین نور گشتی | جان شمع و تن چو طشتی جان آب و تن چو رودی | |
| گر گرد پست شستی قرص فلک شکستی | در نیست برشکستی بر هست‌ها فزودی | |
| بشکستی از نری او سد سکندری او | ز افرشته و پری او روبندها گشودی | |
| ملکش شدی مهیا از عرش تا ثریا | از زیر هفت دریا در بقا ربودی | |
| رفتی لطیف و خرم زان سو ز خشک و از نم | در عشق گشته محرم با شاهدی به سودی | |
| تبریز شمس دینی گر داردش امینی | با دیده یقینی در غیب وانمودی |