اندر مصاف ما را در پیش رو سپر نی
|
|
و اندر سماع ما را از نای و دف خبر نی
|
ما خود فنای عشقش ما خاک پای عشقش
|
|
عشقیم توی بر تو عشقیم کل دگر نی
|
خود را چو درنوردیم ما جمله عشق گردیم
|
|
سرمه چو سوده گردد جز مایه نظر نی
|
هر جسم کو عرض شد جان و دل غرض شد
|
|
بگداز کز مرضها ز افسردگی بتر نی
|
از حرص آن گدازش وز عشق آن نوازش
|
|
باری جگر درونم خون شد مرا جگر نی
|
صدپاره شد دل من و آواره شد دل من
|
|
امروز اگر بجویی در من ز دل اثر نی
|
در قرص مه نگه کن هر روز میگدازد
|
|
تا در محاق گویی کاندر فلک قمر نی
|
لاغرتری آن مه از قرب شمس باشد
|
|
در بعد زفت باشد لیکن چنان هنر نی
|
شاها ز بهر جانها زهره فرست مطرب
|
|
کفو سماع جانها این نای و دف تر نی
|
نی نی که زهره چه بود چون شمس عاجز آمد
|
|
درخورد این حراره در هیچ چنگ و خور نی
|