| هم تو شمعی هم تو شاهد هم تو می | هم بهاری در میان ماه دی | |
| هر طرف از عشق تو پر سوخته | آفتاب و صد هزاران همچو دی | |
| چون همیشه آتشت در نی فتد | رفت شکر زین هوس در جان نی | |
| سر بریدی صد هزاران را به عشق | زهره نی جان را که گوید های و هی | |
| عاشقان سازیده‌اند از چشم بد | خانه‌ها زیر زمین چون شهر ری | |
| نیست از دانش بتر اشکنجه‌ای | وای آنک ماند اندر نیک و بی | |
| آن زنان مصر اندر بیخودی | زخم‌ها خورده نکرده وای وی | |
| در شب معراج شاه از بیخودی | صد هزاران ساله ره را کرده طی | |
| برشکن از باده‌های بیخودان | تخته بندی ز استخوان و عرق و پی | |
| شمس تبریزی تو ما را محو کن | ز آنک تو چون آفتابی ما چو فی |