باوفا یارا جفا آموختی
|
|
این جفا را از کجا آموختی
|
کو وفاهای لطیفت کز نخست
|
|
در شکار جان ما آموختی
|
هر کجا زشتی جفاکاری رسید
|
|
خوبیش دادی وفا آموختی
|
ای دل از عالم چنین بیگانگی
|
|
هم ز یار آشنا آموختی
|
جانت گر خواهد صنم گویی بلی
|
|
این بلی را زان بلا آموختی
|
عشق را گفتم فروخوردی مرا
|
|
این مگر از اژدها آموختی
|
آن عصای موسی اژدرها بخورد
|
|
تو مگر هم زان عصا آموختی
|
ای دل ار از غمزهاش خسته شدی
|
|
از لبش آخر دوا آموختی
|
شکر هشتی و شکایت میکنی
|
|
از یکی باری خطا آموختی
|
زان شکرخانه مگو الا که شکر
|
|
آن چنان کز انبیا آموختی
|
این صفا را از گله تیره مکن
|
|
کاین صفا از مصطفی آموختی
|
هر چه خلق آموختت زان لب ببند
|
|
جمله آن شو کز خدا آموختی
|
عاشقا از شمس تبریزی چو ابر
|
|
سوختی لیکن ضیا آموختی
|