بوی باغ و گلستان آید همی
|
|
بوی یار مهربان آید همی
|
از نثار جوهر یارم مرا
|
|
آب دریا تا میان آید همی
|
با خیال گلستانش خارزار
|
|
نرمتر از پرنیان آید همی
|
از چنین نجار یعنی عشق او
|
|
نردبان آسمان آید همی
|
جوع کلبم را ز مطبخهای جان
|
|
لحظه لحظه بوی نان آید همی
|
زان در و دیوارهای کوی دوست
|
|
عاشقان را بوی جان آید همی
|
یک وفا میآر و میبر صد هزار
|
|
این چنین را آن چنان آید همی
|
هر که میرد پیش حسن روی دوست
|
|
نابمرده در جنان آید همی
|
کاروان غیب میآید به عین
|
|
لیک از این زشتان نهان آید همی
|
نغزرویان سوی زشتان کی روند
|
|
بلبل اندر گلبنان آید همی
|
پهلوی نرگس بروید یاسمین
|
|
گل به غنچه خوش دهان آید همی
|
این همه رمز است و مقصود این بود
|
|
کان جهان اندر جهان آید همی
|
همچو روغن در میان جان شیر
|
|
لامکان اندر مکان آید همی
|
همچو عقل اندر میان خون و پوست
|
|
بی نشان اندر نشان آید همی
|
وز ورای عقل عشق خوبرو
|
|
میبه کف دامن کشان آید همی
|
وز ورای عشق آن کش شرح نیست
|
|
جز همین گفتن که آن آید همی
|
بیش از این شرحش توان کردن ولیک
|
|
از سوی غیرت سنان آید همی
|
تن زنم زیرا ز حرف مشکلش
|
|
هر کسی را صد گمان آید همی
|