قدر غم گر چشم سر بگریستی
|
|
روز و شبها تا سحر بگریستی
|
آسمان گر واقفستی زین فراق
|
|
انجم و شمس و قمر بگریستی
|
زین چنین عزلی شه ار واقف شدی
|
|
بر خود و تاج و کمر بگریستی
|
گر شب گردک بدیدی این طلاق
|
|
بر کنار و بوسه بربگریستی
|
گر شراب لعل دیدی این خمار
|
|
بر قنینه و شیشه گر بگریستی
|
گر گلستان واقفستی زین خزان
|
|
برگ گل بر شاخ تر بگریستی
|
مرغ پران واقفستی زین شکار
|
|
سست کردی بال و پر بگریستی
|
گر فلاطون را هنر نفریفتی
|
|
نوحه کردی بر هنر بگریستی
|
روزن ار واقف شدی از دود مرگ
|
|
روزن و دیوار و در بگریستی
|
کشتی اندر بحر رقصان میرود
|
|
گر بدیدی این خطر بگریستی
|
آتش این بوته گر ظاهر شدی
|
|
محتشم بر سیم و زر بگریستی
|
رستم ار هم واقفستی زین ستم
|
|
بر مصاف و کر و فر بگریستی
|
این اجل کر است و ناله نشنود
|
|
ور نه با خون جگر بگریستی
|
دل ندارد هیچ این جلاد مرگ
|
|
ور دلش بودی حجر بگریستی
|
گر نمودی ناخنان خویش مرگ
|
|
دست و پا بر همدگر بگریستی
|
وقت پیچاپیچ اگر حاضر شدی
|
|
ماده بز بر شیر نر بگریستی
|
مادر فرزندخوار آمد زمین
|
|
ور نه بر مرگ پسر بگریستی
|
جان شیرین دادن از تلخی مرگ
|
|
گر شدی پیدا شکر بگریستی
|
داندی مقری که عرعر میکند
|
|
ترک کردی عر و عر بگریستی
|
گر جنازه واقفستی زین کفن
|
|
این جنازه بر گذر بگریستی
|
کودک نوزاد میگرید ز نقل
|
|
عاقلستی بیشتر بگریستی
|
لیک بیعقلی نگرید طفل نیز
|
|
ور نه چشم گاو و خر بگریستی
|
با همه تلخی همین شیرین ما
|
|
چاره دیدی چون مطر بگریستی
|
زان که شیرین دید تلخیهای مرگ
|
|
زان چه دید آن دیده ور بگریستی
|
که گذشت آن من و رفت آنچ رفت
|
|
کو خبر تا زین خبر بگریستی
|
تیر زهرآلود کمد بر جگر
|
|
بر سپر جستی سپر بگریستی
|
زیر خاکم آن چنانک این جهان
|
|
شاید ار زیر و زبر بگریستی
|
هین خمش کن نیست یک صاحب نظر
|
|
ور بدی صاحب نظر بگریستی
|
شمس تبریزی برفت و کو کسی
|
|
تا بر آن فخرالبشر بگریستی
|
عالم معنی عروسی یافت زو
|
|
لیک بیاو این صور بگریستی
|
این جهان را غیر آن سمع و بصر
|
|
گر بدی سمع و بصر بگریستی
|