| هله تا ظن نبری کز کف من بگریزی | حیله کم کن نگذارم که به فن بگریزی | |
| جان شیرین تو در قبضه و در دست من است | تن بی‌جان چه کند گر تو ز تن بگریزی | |
| گر همه زهرم با خوی منت باید ساخت | پس تو پروانه نه ای گر ز لگن بگریزی | |
| چون کدو بی‌خبری زین که گلویت بستم | بستم و می‌کشمت چون ز رسن بگریزی | |
| بلبلان و همه مرغان خوش و شاد از چمنند | جغد و بوم و جعلی گر ز چمن بگریزی | |
| چون گرفتار منی حیله میندیش آن به | که شوی مرده و در خلق حسن بگریزی | |
| تو که قاف نه‌ای گر چو که از جا بروی | تو زر صاف نه‌ای گر ز شکن بگریزی | |
| جان مردان همه از جان تو بیزار شوند | چون مخنث اگر از خوب ختن بگریزی | |
| تو چو نقشی نرهی از کف نقاش مکوش | وثنی چون ز کف کلک و شمن بگریزی | |
| من تو را ماه گرفتم هله خورشید تویی | در خسوفی گر از این برج و بدن بگریزی | |
| تو ز دیوی نرهی گر ز سلیمان برمی | وز غریبی نرهی چون ز وطن بگریزی | |
| نه خمش کن که مرا با تو هزاران کار است | خود سهیلت نهلد تا ز یمن بگریزی |