به دغل کی بگزیند دل یارم یاری
|
|
کی فریبد شه طرار مرا طراری
|
کی میان من و آن یار بگنجد مویی
|
|
کی در آن گلشن و گلزار بخسپد ماری
|
عنکبوتی بتند پرده اغیار شود
|
|
همچو صدیق و محمد من و او در غاری
|
گل صدبرگ ز رشک رخ او جامه درید
|
|
حال گل چونک چنین است چه باشد خاری
|
هم بگویم دو سه بیتی که ندانی سر و پاش
|
|
لیک بهر دل من ریش بجنبان کری
|
بس طبیب است که هشیار کند مجنون را
|
|
وین طبیبم نهلد در دو جهان هشیاری
|
آفتاب رخ او را حشم تیغ زنیم
|
|
که نخواهیم بجز دیدن او ادراری
|
ما چو خورشیدپرستیم بر این بام رویم
|
|
تا نپوشد رخ خورشید ز ما دیواری
|
کیست خورشید بگو شمس حق تبریزی
|
|
که نگنجد صفتش در صحف گفتاری
|