در رخ عشق نگر تا به صفت مرد شوی | نزد سردان منشین کز دمشان سرد شوی | |
از رخ عشق بجو چیز دگر جز صورت | کار آن است که با عشق تو هم درد شوی | |
چون کلوخی به صفت تو به هوا برنپری | به هوا برشوی ار بشکنی و گرد شوی | |
تو اگر نشکنی آن کت به سرشت او شکند | چونک مرگت شکند کی گهر فرد شوی | |
برگ چون زرد شود بیخ ترش سبز کند | تو چرا قانعی از عشق کز او زرد شوی |