چه جمال جان فزایی که میان جان مایی
|
|
تو به جان چه مینمایی تو چنین شکر چرایی
|
چو بدان تو راه یابی چو هزار مه بتابی
|
|
تو چه آتش و چه آبی تو چنین شکر چرایی
|
غم عشق تو پیاده شده قلعهها گشاده
|
|
به سپاه نور ساده تو چنین شکر چرایی
|
همه زنگ را شکسته شده دست جمله بسته
|
|
شه چین بس خجسته تو چنین شکر چرایی
|
تو چراغ طور سینا تو هزار بحر و مینا
|
|
بجز از تو جان مبینا تو چنین شکر چرایی
|
تو برسته از فزونی ز قیاسها برونی
|
|
به دو چشم مست خونی تو چنین شکر چرایی
|
به دلم چه آذر آمد چو خیال تو درآمد
|
|
دو جهان به هم برآمد تو چنین شکر چرایی
|
تو در آن دو رخ چه داری که فکندی از عیاری
|
|
دو هزار بیقراری تو چنین شکر چرایی
|
چو بدان لطیف خنده همه را بکرده بنده
|
|
ز دم تو مرده زنده تو چنین شکر چرایی
|
چو صفات حسن ایزد عرقت به بحر ریزد
|
|
دو هزار موج خیزد تو چنین شکر چرایی
|
چو دو زلف توست طوقم ز شراب توست شوقم
|
|
بنگر که در چه ذوقم تو چنین شکر چرایی
|
ز گلت سمن فنا شد همه مکر و فن فنا شد
|
|
من و صد چو من فنا شد تو چنین شکر چرایی
|