| برسید لک لک جان که بهار شد کجایی | بشکفت جمله عالم گل و برگ جان فزایی | |
| رخ یوسفان ببینی که ز چاه سر برآرد | همه گلرخان ببینی که کنند خودنمایی | |
| ثمرات دل شکسته به درون خاک بسته | بگشاده دیده دیده ز بلای دی رهایی | |
| خضر و سمن چو رندان بشکسته‌اند زندان | گل و لاله شاد و خندان ز سعادت عطایی | |
| همه مریمان کامل همه بکر و گشته حامل | بنموده عارفان دل به جناب کبریایی | |
| چو شکوفه کرد به بستان ز ره دهن چو مستان | تو نصیب خویش بستان ز زمانه گر ز مایی | |
| به مثال گربه هر یک به دهان گرفته کودک | سوی مادران گلشن به نظاره چون نیایی | |
| بنگر به مرغ خوش پر چو خطیب فوق منبر | به ثنا و حمد داور بگرفته خوش نوایی |