ز بهار جان خبر ده هله ای دم بهاری
|
|
ز شکوفههات دانم که تو هم ز وی خماری
|
بشکف که من شکفتم تو بگو که من بگفتم
|
|
صفت صفا و یاری ز جمال شهریاری
|
اثری که هست باقی ز ورای وهم اکنون
|
|
برود به آفتابی که فزود از شراری
|
چو رسید نوبهاران بدرید زهره دی
|
|
چو کسی به نزع افتد بزند دم شماری
|
همه باغ دام گشته همه سبزفام گشته
|
|
گل و لاله جام بر کف که هلا بیا چه داری
|
گل و لالهها چو داماند و نظاره گر چو صیدی
|
|
که شکوفهها چو دام و همه میوهها شکاری
|
به سمن بگفت سوسن به دو چشم راست روشن
|
|
که گذاشت خاک خاکی و گذاشت خار خاری
|
صنما چه رنگ رنگی ز شراب لطف دنگی
|
|
بر شاه عذرت این بس که خوشی و خوش عذاری
|
رخ لاله برفروزان و رمان ز چشم نرگس
|
|
که به چشم شوخ منگر به بتان به طبل خواری
|
چو نسیم شاخهها را به نشاط اندرآرد
|
|
بوزد به دشت و صحرا دم نافه تتاری
|
چو گذشت رنج و نقصان همه باغ گشت رقصان
|
|
که ز بعد عسر یسری بگشاد فضل باری
|
همه شاخههاش رقصان همه گوشههاش خندان
|
|
چو دو دست نوعروسان همه دستشان نگاری
|
همه مریمند گویی به دم فرشته حامل
|
|
همه حوریند زاده ز میان خاک تاری
|
چو بهشت جمله خوبان شب و روز پای کوبان
|
|
سر و آستین فشانان ز نشاط بیقراری
|
به بهار ابر گوید بدی ار نثار کردم
|
|
جهت تو کردم آن هم که تو لایق نثاری
|
به بهار بنگر ای دل که قیامت است مطلق
|
|
بد و نیک بردمیده همه ساله هر چه کاری
|
که بهار گوید ای جان دم خود چو دانهها دان
|
|
بنشان تو دانه دم که عوض درخت آری
|
چو گشاد رازها را به بهار آشکارا
|
|
چه کنی بدین نهانی که تو نیک آشکاری
|