قسمت پنجم

بر گوش دلم ز غیب آواز رسان		مرغ دل خسته را به پرواز رسان
یا رب که به دوستی مردان رهت		این گمشده‌ی مرا به من باز رسان

□

یا رب تو مرا به یار دمساز رسان		آوازه‌ی دردم بهم آواز رسان
آن کس که من از فراق او غمگینم		او را به من و مرا به او بازرسان

□

قومی که حقست قبله‌ی همتشان		تا سر داری مکش سر از خدمتشان
آنرا که چشیده زهر آفاق زدهر		خاصیت تریاق دهد صحبتشان

□

فریاد ز شب روی و شب رنگیشان		وز چشم سیاه و صورت زنگیشان
از اول شب تا به دم آخر شب		اینها همه در رقص و منم چنگیشان

□

رخسار تو بی نقاب دیدن نتوان		دیدار تو بی حجاب دیدن نتوان
مادام که در کمال اشراق بود		سر چشمه‌ی آفتاب دیدن نتوان

□

با گلرخ خویش گفتم: ای غنچه دهان		هر لحظه مپوش چهره چون عشوه دهان
زد خنده که: من بعکس خوبان جهان		در پرده عیان باشم و بی پرده نهان

□

حاصل زدر تو دایما کام جهان		لطف تو بود باعث آرام جهان
با فیض خدا تا بابد تابان باد		مهر علمت مدام بر بام جهان

□

بنگر به جهان سر الهی پنهان		چون آب حیات در سیاهی پنهان
پیدا آمد ز بحر ماهی انبوه		شد بحر ز انبوهی ماهی پنهان

□

چون حق به تفاصیل شون گشت بیان		مشهود شد این عالم پر سود و زیان
گر باز روند عالم و عالمیان		با رتبه‌ی اجمال حق آیند عیان

□

سودت نکند به خانه در بنشستن		دامنت به دامنم بباید بستن
کان روز که دست ما به دامان تواست		ما را نتوان ز دامنت بگسستن