قسمت پنجم

در حضرت پادشاه دوران ماییم		در دایره‌ی وجود سلطان ماییم
منظور خلایقست این سینه‌ی ما		پس جام جهان نمای خلقان ماییم

□

افتاده منم به گوشه‌ی بیت حزن		غمهای جهان مونس غمخانه‌ی من
یا رب تو به فضل خویش دندانم را		بخشای به روح حضرت ویس قرن

□

ای چشم من از دیدن رویت روشن		از دیدن رویت شده خرم دل من
رویت شده گل، خرم و خندان گشته		روشن مه من گشته ز رویت دل من

□

ای دوست ترا به جملگی گشتم من		حقا که درین سخن نه زرقست و نه فن
گر تو زوجود خود برون جستی پاک		شاید صنما به جای تو هستم من

□

بگریختم از عشق تو ای سیمین تن		باشد که زغم باز رهم مسکین من
عشق آمد واز نیم رهم باز آورد		ماننده‌ی خونیان رسن در گردن

□

فریاد ز دست فلک بی سر و بن		کاندر بر من نه نو بهشت و نه کهن
با این همه نیز شکر میباید کرد		گر زین بترم کند که گوید که مکن

□

ای خالق ذوالجلال وحی رحمان		سازنده‌ی کارهای بی سامانان
خصمان مرا مطیع من می‌گردان		بی‌رحمان را رحیم من می‌گردان

□

بحریست وجود جاودان موج زنان		زان بحر ندیده غیر موج اهل جهان
از باطن بحر موج بین گشته عیان		بر ظاهر بحر و بحر در موج نهان

□

جانست و زبانست زبان دشمن جان		گر جانت بکارست نگه‌دار زبان
شیرین سخنی بگفت شاه صنمان		سر برگ درختست، زبان باد خزان

□

چندین چه زنی نظاره گرد میدان		اینجا دم اژدهاست و زخم پیلان
تا هر که در آید بنهد او دل و جان		فارغ چه کند گرد سرای سلطان