منگر به هر گدایی که تو خاص از آن مایی
|
|
مفروش خویش ارزان که تو بس گران بهایی
|
به عصا شکاف دریا که تو موسی زمانی
|
|
بدران قبای مه را که ز نور مصطفایی
|
بشکن سبوی خوبان که تو یوسف جمالی
|
|
چو مسیح دم روان کن که تو نیز از آن هوایی
|
به صف اندرآی تنها که سفندیار وقتی
|
|
در خیبر است برکن که علی مرتضایی
|
بستان ز دیو خاتم که تویی به جان سلیمان
|
|
بشکن سپاه اختر که تو آفتاب رایی
|
چو خلیل رو در آتش که تو خالصی و دلخوش
|
|
چو خضر خور آب حیوان که تو جوهر بقایی
|
بسکل ز بیاصولان مشنو فریب غولان
|
|
که تو از شریف اصلی که تو از بلند جایی
|
تو به روح بیزوالی ز درونه باجمالی
|
|
تو از آن ذوالجلالی تو ز پرتو خدایی
|
تو هنوز ناپدیدی ز جمال خود چه دیدی
|
|
سحری چو آفتابی ز درون خود برآیی
|
تو چنین نهان دریغی که مهی به زیر میغی
|
|
بدران تو میغ تن را که مهی و خوش لقایی
|
چو تو لعل کان ندارد چو تو جان جهان ندارد
|
|
که جهان کاهش است این و تو جان جان فزایی
|
تو چو تیغ ذوالفقاری تن تو غلاف چوبین
|
|
اگر این غلاف بشکست تو شکسته دل چرایی
|
تو چو باز پای بسته تن تو چو کنده بر پا
|
|
تو به چنگ خویش باید که گره ز پا گشایی
|
چه خوش است زر خالص چو به آتش اندرآید
|
|
چو کند درون آتش هنر و گهرنمایی
|
مگریز ای برادر تو ز شعلههای آذر
|
|
ز برای امتحان را چه شود اگر درآیی
|
به خدا تو را نسوزد رخ تو چو زر فروزد
|
|
که خلیل زادهای تو ز قدیم آشنایی
|
تو ز خاک سر برآور که درخت سربلندی
|
|
تو بپر به قاف قربت که شریفتر همایی
|
ز غلاف خود برون آ که تو تیغ آبداری
|
|
ز کمین کان برون آ که تو نقد بس روایی
|
شکری شکرفشان کن که تو قند نوشقندی
|
|
بنواز نای دولت که عظیم خوش نوایی
|