بکشید یار گوشم که تو امشب آن مایی
|
|
صنما بلی ولیکن تو نشان بده کجایی
|
چو رها کنی بهانه بدهی نشان خانه
|
|
به سر و دو دیده آیم که تو کان کیمیایی
|
و اگر به حیله کوشی دغل و دغا فروشی
|
|
ز فلک ستاره دزدی ز خرد کله ربایی
|
شب من نشان مویت سحرم نشان رویت
|
|
قمر از فلک درافتد چو نقاب برگشایی
|
صنما تو همچو شیری من اسیر تو چو آهو
|
|
به جهان کی دید صیدی که بترسد از رهایی
|
صنما هوای ما کن طلب رضای ما کن
|
|
که ز بحر و کان شنیدم که تو معدن عطایی
|
همگی وبالم از تو به خدا بنالم از تو
|
|
بنشان تکبرش را تو خدا به کبریایی
|
ره خواب من چو بستی بمبند راه مستی
|
|
ز همه جدام کردی مده از خودم جدایی
|
مه و مهر یار ما شد به امید تو خدا شد
|
|
که زهی امید زفتی که زند در خدایی
|
همه مال و دل بداده سر کیسه برگشاده
|
|
به امید کیسه تو که خلاصه وفایی
|
همه را دکان شکسته ره خواب و خور ببسته
|
|
به امید آن نشسته که ز گوشهای درآیی
|
به امید کس چه باشی که تویی امید عالم
|
|
تو به گوش می چه باشی که تویی می عطایی
|
به درون توست یوسف چه روی به مصر هرزه
|
|
تو درآ درون پرده بنگر چه خوش لقایی
|
به درون توست مطرب چه دهی کمر به مطرب
|
|
نه کم است تن ز نایی نه کم است جان ز نایی
|