ز گزاف ریز باده که تو شاه ساقیانی
|
|
تو نهای ز جنس خلقان تو ز خلق آسمانی
|
دو هزار خنب باده نرسد به جرعه تو
|
|
ز کجا شراب خاکی ز کجا شراب جانی
|
می و نقل این جهانی چو جهان وفا ندارد
|
|
می و ساغر خدایی چو خداست جاودانی
|
دل و جان و صد دل و جان به فدای آن ملاحت
|
|
جز صورتی که داری تو به خاکیان چه مانی
|
بزن آتشی که داری به جهان بیقراری
|
|
بشکاف ز آتش خود دل قبه دخانی
|
پر و بال بخش جان را که بسی شکسته پر شد
|
|
پر و بال جان شکستی پی حکمتی که دانی
|
سخنم به هوشیاری نمکی ندارد ای جان
|
|
قدحی دو موهبت کن چو ز من سخن ستانی
|
که هر آنچ مست گوید همه باده گفته باشد
|
|
نکند به کشتی جان جز باده بادبانی
|
مددی که نیم مستم بده آن قدح به دستم
|
|
که به دولت تو رستم ز ملولی و گرانی
|
هله ای بلای توبه بدران قبای توبه
|
|
بر تو چه جای توبه که قضای ناگهانی
|
تو خراب هر دکانی تو بلای خان و مانی
|
|
زه کوه قاف گیری چو شتر همیکشانی
|
عجب آن دگر بگویم که به گفت مینیاید
|
|
تو بگو که از تو خوشتر که شه شکربیانی
|