خبری است نورسیده تو مگر خبر نداری
|
|
جگر حسود خون شد تو مگر جگر نداری
|
قمری است رونموده پر نور برگشوده
|
|
دل و چشم وام بستان ز کسی اگر نداری
|
عجب از کمان پنهان شب و روز تیر پران
|
|
بسپار جان به تیرش چه کنی سپر نداری
|
مس هستیت چو موسی نه ز کیمیاش زر شد
|
|
چه غم است اگر چو قارون به جوال زر نداری
|
به درون توست مصری که تویی شکرستانش
|
|
چه غم است اگر ز بیرون مدد شکر نداری
|
شده ای غلام صورت به مثال بت پرستان
|
|
تو چو یوسفی ولیکن به درون نظر نداری
|
به خدا جمال خود را چو در آینه ببینی
|
|
بت خویش هم تو باشی به کسی گذر نداری
|
خردانه ظالمی تو که ورا چو ماه گویی
|
|
ز چه روش ماه گویی تو مگر بصر نداری
|
سر توست چون چراغی بگرفته شش فتیله
|
|
همه شش ز چیست روشن اگر آن شرر نداری
|
تن توست همچو اشتر که برد به کعبه دل
|
|
ز خری به حج نرفتی نه از آنک خر نداری
|
تو به کعبه گر نرفتی بکشاندت سعادت
|
|
مگریز ای فضولی که ز حق عبر نداری
|