تو ز هر ذره وجودت بشنو ناله و زاری
|
|
تو یکی شهر بزرگی نه یکی بلکه هزاری
|
همه اجزات خموشند ز تو اسرار نیوشند
|
|
همه روزی بخروشند که بیا تا تو چه داری
|
تویی دریای مخلد که در او ماهی بیحد
|
|
ز سر جهل مکن رد سر انکار چه خاری
|
همه خاموش به ظاهر همه قلاش و مقامر
|
|
همه غایب همه حاضر همه صیاد و شکاری
|
همه ماهند نه ماهی همه کیخسرو و شاهی
|
|
همه چون یوسف چاهی ز تو اندر چه تاری
|
همه ذرات چو ذاالنون همه رقاص چو گردون
|
|
همه خاموش چو مریم همه در بانگ چو قاری
|
همه اجزای وجودت به تو گویند چه بودت
|
|
که همه گفت و شنودت نه ز مهر است و ز یاری
|
مثل نفس خزان است که در او باغ نهان است
|
|
ز درون باغ بخندد چو رسد جان بهاری
|
تو بر این شمع چه گردی چو از آن شهد بخوردی
|
|
تو چو پروانه چه سوزی که ز نوری نه ز ناری
|