قسمت دوم

جانا به زمین خاوران خاری نیست		کش با من و روزگار من کاری نیست
با لطف و نوازش جمال تو مرا		دردادن صد هزار جان عاری نیست

□

اندر همه دشت خاوران سنگی نیست		کش با من و روزگار من جنگی نیست
با لطف و نوازش وصال تو مرا		دردادن صد هزار جان ننگی نیست

□

سر تا سر دشت خاوران سنگی نیست		کز خون دل و دیده برو رنگی نیست
در هیچ زمین و هیچ فرسنگی نیست		کز دست غمت نشسته دلتنگی نیست

□

کبریست درین وهم که پنهانی نیست		برداشتن سرم به آسانی نیست
ایمانش هزار دفعه تلقین کردم		این کافر را سر مسلمانی نیست

□

ای دیده نظر کن اگرت بیناییست		در کار جهان که سر به سر سوداییست
در گوشه‌ی خلوت و قناعت بنشین		تنها خو کن که عافیت تنهاییست

□

سیمابی شد هوا و زنگاری دشت		ای دوست بیا و بگذر از هرچه گذشت
گر میل وفا داری اینک دل و جان		ور رای جفا داری اینک سر و تشت

□

آنرا که قضا ز خیل عشاق نوشت		آزاد ز مسجدست و فارغ ز کنشت
دیوانه‌ی عشق را چه هجران چه وصال		از خویش گذشته را چه دوزخ چه بهشت

□

هان تا تو نبندی به مراعاتش پشت		کو با گل نرم پرورد خار درشت
هان تا نشوی غره به دریای کرم		کو بر لب بحر تشنه بسیار بکشت

□

از اهل زمانه عار میباید داشت		وز صحبتشان کنار میباید داشت
از پیش کسی کار کسی نگشاید		امید به کردگار میباید داشت

□

افسوس که ایام جوانی بگذشت		دوران نشاط و کامرانی بگذشت
تشنه بکنار جوی چندان خفتم		کز جوی من آب زندگانی بگذشت