خنک آن دم که به رحمت سر عشاق بخاری
|
|
خنک آن دم که برآید ز خزان باد بهاری
|
خنک آن دم که بگویی که بیا عاشق مسکین
|
|
که تو آشفته مایی سر اغیار نداری
|
خنک آن دم که درآویزد در دامن لطفت
|
|
تو بگویی که چه خواهی ز من ای مست نزاری
|
خنک آن دم که صلا دردهد آن ساقی مجلس
|
|
که کند بر کف ساقی قدح باده سواری
|
شود اجزای تن ما خوش از آن باده باقی
|
|
برهد این تن طامع ز غم مایده خواری
|
خنک آن دم که ز مستان طلبد دوست عوارض
|
|
بستاند گرو از ما بکش و خوب عذاری
|
خنک آن دم که ز مستی سر زلف تو بشورد
|
|
دل بیچاره بگیرد به هوس حلقه شماری
|
خنک آن دم که بگوید به تو دل کشت ندارم
|
|
تو بگویی که بروید پی تو آنچ بکاری
|
خنک آن دم که شب هجر بگوید که شبت خوش
|
|
خنک آن دم که سلامی کند آن نور بهاری
|
خنک آن دم که برآید به هوا ابر عنایت
|
|
تو از آن ابر به صحرا گهر لطف بباری
|
خورد این خاک که تشنهتر از آن ریگ سیاه است
|
|
به تمام آب حیات و نکند هیچ غباری
|
دخل العشق علینا بکأوس و عقار
|
|
ظهر السکر علینا لحبیب متوار
|
سخنی موج همیزد که گهرها بفشاند
|
|
خمشش باید کردن چو در اینش نگذاری
|