هر دلی را گر سوی گلزار جانان خاستی
|
|
در دل هر خار غم گلزار جان افزاستی
|
گر نه جوشاجوش غیرت کف برون انداختی
|
|
نقش بند جان آتش رنگ او با ماستی
|
ور نبودی پرده دار برق سوزان ماه را
|
|
این زمین خاک همچون آسمان درواستی
|
در ره معشوق جان گر پا و پر کار آمدی
|
|
ذره ذره در طریقش باپر و باپاستی
|
دیده نامحرمان گردیده بودی عشق را
|
|
خود طناب خیمههای جمله بر دریاستی
|
گر نه خون آمیز بودی آب چشم عاشقان
|
|
بر سر هر آب چشمی نقش آن میناستی
|
روز و شب گر دیده بودی آتش عشق مرا
|
|
گرم رو بودی زمانه دی ز من فرداستی
|
خاک باشی خواهد آن معشوق ما ور نی از او
|
|
جای هر عاشق ورای گنبد خضراستی
|
حسن شمس الدین تبریزی برافکندی نقاب
|
|
گر نه اندر پیش او فراش لا لالاستی
|