مرغ دل پران مبا جز در هوای بیخودی
|
|
شمع جان تابان مبا جز در سرای بیخودی
|
آفتاب لطف حق بر عاشقان تابنده باد
|
|
تا بیفتد بر همه سایه همای بیخودی
|
گر هزاران دولت و نعمت ببیند عاشقی
|
|
ناید اندر چشم او الا بلای بیخودی
|
بنگر اندر من که خود را در بلا افکندهام
|
|
از حلاوتها که دیدم در فنای بیخودی
|
جان و صد جان خود چه باشد گر کسی قربان کند
|
|
در هوای بیخودی و از برای بیخودی
|
عاشقا کمتر نشین با مردم غمناک تو
|
|
تا غباری درنیفتد در صفای بیخودی
|
باجفا شو با کسی کو عاشق هشیاری است
|
|
تا بیابی ذوقها اندر وفای بیخودی
|
بیخودی را چون بدانی سروری کاسد شود
|
|
ای سری و سروریها خاک پای بیخودی
|
خوش بود ظاهر شدن بر دشمنان بر تخت ملک
|
|
لیک آنها هیچ نبود جان به جای بیخودی
|
گر تو خواهی شمس تبریزی شود مهمان تو
|
|
خانه خالی کن ز خود ای کدخدای بیخودی
|