گر یار لطیف و باوفایی
|
|
ور از دل و جان از آن مایی
|
خواهم که در این میان درآیی
|
|
ای ماه بگو که کی برآیی
|
چون صورت جان لطیف کاری
|
|
از حلقه چرا تو برکناری
|
وز یارک خود دریغ داری
|
|
ای ماه بگو که کی برآیی
|
برخیز که ما و تو چو جانیم
|
|
وز رازک همدگر بدانیم
|
آخر نه من و تو یارکانیم
|
|
ای ماه بگو که کی برآیی
|
دریاب که بر در خداییم
|
|
آخر بنگر که ما کجاییم
|
تا رقص کنان ز در درآییم
|
|
ای ماه بگو که کی برآیی
|
ای جان و جهان چرا چنینی
|
|
چون یارک خویش را نبینی
|
در گوشه روی ترش نشینی
|
|
ای ماه بگو که کی برآیی
|
چونی تو و آن دل لطیفت
|
|
و آن صورت و قامت ظریفت
|
خواهم که شوم شبی حریفت
|
|
ای ماه بگو که کی برآیی
|
در جمله عالم الهی
|
|
وز دامن ماه تا به ماهی
|
آن شد که تو گویی و بخواهی
|
|
ای ماه بگو که کی برآیی
|