مست می عشق را حیا نی
|
|
وین باده عشق را بها نی
|
آن عشق چو بزم و باده جان را
|
|
می نوشد و ممکن صلا نی
|
با عقل بگفت ماجراها
|
|
جان گفت که وقت ماجرا نی
|
از روح بجستم آن صفا گفت
|
|
آن هست صفا ولی ز ما نی
|
گفتم که مکن نهان از این مس
|
|
ای کفو تو زر و کیمیا نی
|
کاین برق حدیث تو از آن است
|
|
جز جان افزا و دلربا نی
|
گفتا غلطی که آن نیم من
|
|
ما بوالحسنیم و بوالعلا نی
|
گفتم که به حق نرگسانت
|
|
دفعم بمده به شیوهها نی
|
کاین غمزه مست خونی تو
|
|
کشتهست هزار و خونبها نی
|
بالله که تویی که بیتویی تو
|
|
ای کبر تو غیر کبریا نی
|
گر ز آنک تویی و گر نهای تو
|
|
از تو گذری دو دیده را نی
|
گر فرمایی که نیست هست است
|
|
کو زهره که گویمت چرا نی
|
مقناطیسی و جان چو آهن
|
|
میآید مست و دست و پا نی
|
چون گرم شوم ز جام اول
|
|
غیر تسلیم در قضا نی
|
چون شد به سرم میم سراسر
|
|
می را تسلیم یا رضا نی
|
از بهر نسیم زلف جعدت
|
|
یکتا زلفی که جز دو تا نی
|
ای باد صبا به انتظارت
|
|
از بهر صبا و خود صبا نی
|
پس ما چه زنیم ای قلندر
|
|
اندر گره و گره گشا نی
|
گر ز آنک نه هر دمی خداوند
|
|
کو جز سر و خاصه خدا نی
|
مخدومی شمس دین تبریز
|
|
چون خورشیدش در این سما نی
|