برجه که بهار زد صلایی
|
|
در باغ خرام چون صبایی
|
از شاخ درخت گیر رقصی
|
|
وز لاله و که شنو صدایی
|
ریحان گوید به سبزه رازی
|
|
بلبل طلبد ز گل نوایی
|
از باد زند گیاه موجی
|
|
در بحر هوای آشنایی
|
وز ابر که حاملهست از بحر
|
|
چون چشم عروس بین بکایی
|
وز گریه ابر و خنده برق
|
|
در سنبل و سرو ارتقایی
|
فخ شسته به پیش گوش قمری
|
|
کموزدش او بهانههایی
|
نرگس گوید به سوسن آخر
|
|
برگوی تو هجو یا ثنایی
|
ای سوسن صدزبان فروخوان
|
|
بر مرغ حکایت همایی
|
سوسن گوید خمش که مستم
|
|
از جام میی گران بهایی
|
سرمستم و بیخودم مبادا
|
|
بجهد ز دهان من خطایی
|
رو کن به شهی کز او بپوشید
|
|
اشکوفه بریشمین قبایی
|
میگوید بید سرفشانان
|
|
رستیم ز دست اژدهایی
|
ای سرو برای شکر این را
|
|
تو نیز چنین بکوب پایی
|
ای جان و جهان به تو رهیدیم
|
|
ز اشکنجه جان جان نمایی
|
از وسوسه چنین حریفی
|
|
وز دغدغه چنین دغایی
|
زان دی که بسی قفا بخوردیم
|
|
رفت و بنمودمان قفایی
|
ظاهر مشواد او که آمد
|
|
از شوم ظهور او خفایی
|
خاموش کن و نظاره میکن
|
|
بی زحمت خوف در رجایی
|