| بگفتم با دلم آخر قراری | ز آتش‌های او آخر فراری | |
| تو را می‌گویم و تو از سر طنز | اشارت می‌کنی خندان که آری | |
| منم از دست تو بی‌دست و پایی | تو در کوی مهی شکرعذاری | |
| دلم گفتا ندیدی آنچ دیدم | تو پنداری ز اکنون است کاری | |
| منم جزوی و از خود کل کل است | وی است دریای آتش من شراری | |
| ورا دیدم چو بحری موج می‌زد | و جان من ز بحر او بخاری | |
| ز تبریز آفتابی رو نمودم | بشد رقاص جانم ذره واری | |
| خداوند شمس دین چون یک نظر تافت | بجوشید آب خوش از جان ناری | |
| ز هر قطره یکی جانی همی‌رست | همی‌پرید اندر لاله زاری |