نگفتم دوش ای زین بخاری
|
|
که نتوانی رضا دادن به خواری
|
در آن جانها که شکر روید از حق
|
|
شکر باشد ز هر حسیش جاری
|
اگر صد خنب سرکه درکشد او
|
|
نه تلخی بینی او را نی نزاری
|
خدایت چون سر مستی ندادهست
|
|
حذر کن تا سر مستی نخاری
|
از آن سر چون سر جان را شراب است
|
|
همینوشد شراب اختیاری
|
ز تو خنده همی پنهان کند او
|
|
که او خمری است و تو مسکین خماری
|
چو داد آن خواجه را سرکه فروشی
|
|
چه شیرین کرد بر وی سوکواری
|
گوارش خر از آن رخسار چون ماه
|
|
کز آن یابند مردان خوشگواری
|
درآید در تن تو نور آن ماه
|
|
چنان کاندر زمین لطف بهاری
|
ببخشد مر تو را هم خلعت سبز
|
|
رهاند مر تو را از خاکساری
|
تصورها همه زین بوی برده
|
|
برون روژیده از دل چون دراری
|
تفضل ایها الساقی و اوفر
|
|
و لکن لا براح مستعار
|
و صبحنا بخمر مستطاب
|
|
فان الیمن جما فی ابتکار
|
و مسینا بخمر من صبوح
|
|
و دم و اسلم ایا خیر المداری
|