| شنودم من که چاکر را ستودی | کی باشم من تو لطف خود نمودی | |
| تو کان لعل و جان کهربایی | به رحمت برگ کاهی را ربودی | |
| یکی آهن بدم بی‌قدر و قیمت | توام آیینه ای کردی زدودی | |
| ز طوفان فناام واخریدی | که هم نوحی و هم کشتی جودی | |
| دلا گر سوختی چون عود بوده | وگر خامی بسوز اکنون که عودی | |
| به زیر سایه اقبال خفتم | برون پنج حس راهم گشودی | |
| بدان ره بی‌پر و بی‌پا و بی‌سر | به شرق و غرب شاید شد به زودی | |
| در آن ره نیست خار اختیاری | نه ترسایی است آن جا نه جهودی | |
| برون از خطه چرخ کبودش | رهیده جان ز کوری و کبودی | |
| چه می‌گریی بر خندندگان رو | چه می‌پایی همان جا رو که بودی | |
| از این شهدی که صد گون نیش دارد | بجز دنبل ببین چیزی فزودی |