ز ما برگشتی و با گل فتادی | دو چشم خویش سوی گل گشادی | |
ز شرم روی ما گل از تو بگریخت | ز گل واگشتی این جا سر نهادی | |
نهادی سر که پای من ببوسی | نیابی بوسه گل را بوسه دادی | |
بدان لبها که بوی گل گرفتهست | نیابی بوسه گر چه اوستادی | |
برای رفع بویش این دو لب را | همیمالم به خاکت من ز شادی | |
کجا بردارم این لب از تو ای خاک | ولی فتنه تویی گل را تو زادی | |
تو آن خاکی که از حق لطف دزدی | تو دزدی و مریدی و مرادی |