| دریغا کز میان ای یار رفتی | به درد و حسرت بسیار رفتی | |
| بسی زنهار گفتی لابه کردی | چه سود از حکم بی‌زنهار رفتی | |
| به هر سو چاره جستی حیله کردی | ندیده چاره و ناچار رفتی | |
| کنار پرگل و روی چو ماهت | چه شد چون در زمین خوار رفتی | |
| ز حلقه دوستان و همنشینان | میان خاک و مور و مار رفتی | |
| چه شد آن نکته‌ها و آن سخن‌ها | چه شد عقلی که در اسرار رفتی | |
| چه شد دستی که دست ما گرفتی | چه شد پایی که در گلزار رفتی | |
| لطیف و خوب و مردم دار بودی | درون خاک مردم خوار رفتی | |
| چه اندیشه که می‌کردی و ناگاه | به راه دور و ناهموار رفتی | |
| فلک بگریست و مه را رو خراشید | در آن ساعت که زار زار رفتی | |
| دلم خون شد چه پرسم من چه دانم | بگو باری عجب بیدار رفتی | |
| چو رفتی صحبت پاکان گزیدی | و یا محروم و باانکار رفتی | |
| جوابک‌های شیرینت کجا شد | خمش کردی و از گفتار رفتی | |
| زهی داغ و زهی حسرت که ناگه | سفر کردی مسافروار رفتی | |
| کجا رفتی که پیدا نیست گردت | زهی پرخون رهی کاین بار رفتی |