یک روز مرا بر لب خود میر نکردی
|
|
وز لعل لبت جامگی تقریر نکردی
|
زان شب که سر زلف تو در خواب بدیدم
|
|
حیران و پریشانم و تعبیر نکردی
|
یک عالم و عاقل به جهان نیست که او را
|
|
دیوانه آن زلف چو زنجیر نکردی
|
بگریست بسی از غم تو طفل دو چشمم
|
|
وز سنگ دلی در دهنش شیر نکردی
|
در کعبه خوبی تو احرام ببستیم
|
|
بس تلبیه گفتیم و تو تکبیر نکردی
|
بگرفت دلم در غمت ای سرو جوان بخت
|
|
شد پیر دلم پیروی پیر نکردی
|
با قوس دو ابروی تو یک دل به جهان نیست
|
|
تا خسته بدان غمزه چون تیر نکردی
|
بس عقل که در آیت حسن تو فروماند
|
|
وز وی به کرم روزی تفسیر نکردی
|
در بردن جانها و در آزردن جانها
|
|
الحق صنما هیچ تو تقصیر نکردی
|
در کشتنم ای دلبر خون خوار بکردم
|
|
صد لابه و یک ساعت تأخیر نکردی
|
در آتش عشق تو دلم سوخت به یک بار
|
|
وز بهر دوا قرص تباشیر نکردی
|
بیمار شدم از غم هجر تو و روزی
|
|
از بهر من خسته تو تدبیر نکردی
|
خورشید رخت با زحل زلف سیاهت
|
|
صد بار قران کرد و تو تأثیر نکردی
|
بر خاک درت روی نهادم ز سر عجز
|
|
وز قصه هجرانم تحریر نکردی
|
خامش شوم و هیچ نگویم پس از این من
|
|
هر چاکر دیرینه چو توفیر نکردی
|