گر علم خرابات تو را همنفسستی
|
|
این علم و هنر پیش تو باد و هوسستی
|
ور طایر غیبی به تو بر سایه فکندی
|
|
سیمرغ جهان در نظر تو مگسستی
|
گر کوکبه شاه حقیقت بنمودی
|
|
این کوس سلاطین بر تو چون جرسستی
|
گر صبح سعادت به تو اقبال نمودی
|
|
کی دامن و ریش تو به دست عسسستی
|
گر پیش روان بر تو عنایت فکنندی
|
|
فکری که به پیش دل توست آن سپسستی
|
معکوس شنو گر نبدی گوش دل تو
|
|
از دفتر عشاق یکی حرف بسستی
|
گوید همه مردند یکی بازنیامد
|
|
بازآمده دیدی اگر آن گیج کسستی
|
لرزان لهب جان تو از صرصر مرگ است
|
|
لرزان نبدی گر ز بقا مقتبسستی
|
همراه خسان گر نبدی طبع خسیست
|
|
در حلق تو این شربت فانی چو خسستی
|
طفل خرد تو به تبارک برسیدی
|
|
در مکتب شادی ز کجا در عبسستی
|
خاموش که اینها همه موقوف به وقت است
|
|
گر وقت بدی داعیه فریادرسستی
|