ما مینرویم ای جان زین خانه دگر جایی
|
|
یا رب چه خوش است این جا هر لحظه تماشایی
|
هر گوشه یکی باغی هر کنج یکی لاغی
|
|
بیولوله زاغی بیگرگ جگرخایی
|
افکند خبر دشمن در شهر اراجیفی
|
|
کو عزم سفر دارد از بیم تقاضایی
|
از رشک همیگوید والله که دروغ است آن
|
|
بیجان کی رود جایی بیسر کی نهد پایی
|
من زیر فلک چون او ماهی ز کجا یابم
|
|
او هر طرفی یابد شوریده و شیدایی
|
مه گرد درت گردد زیرا که کجا یابد
|
|
چو چشم تو خماری چون روی تو صحرایی
|
این عشق اگر چه او پاک است ز هر صورت
|
|
در عشق پدید آید هر یوسف زیبایی
|
بیعشق نه یوسف را اخوان چو سگی دیدند
|
|
وز عشق پدر دیدش زیبا و مطرایی
|
گر نام سفر گویم بشکن تو دهانم را
|
|
دوزخ کی رود آخر از جنت مأوایی
|
من بیسر و پا گشتم خوش غرقه این دریا
|
|
بیپای همیگردم چون کشتی دریایی
|
از در اگرم رانی آیم ز ره روزن
|
|
چون ذره به زیر آیم در رقص ز بالایی
|
چون ذره رسن سازم از نور و رسن بازم
|
|
در روزن این خانه در گردش سودایی
|
بنشین که در این مجلس لاغر نشود عیسی
|
|
برگو که در این دولت تیره نشود رایی
|
بربند دهان برگو در گنبد سر خود
|
|
تا ناله در آن گنبد یابی تو مثنایی
|
شمس الحق تبریزی از لطف صفات خود
|
|
از حرف همیگردد این نکته مصفایی
|