افند کلیمیرا از زحمت ما چونی
|
|
ای جان صفا چونی وی کان وفا چونی
|
ای فخر خردمندان وی بیتو جهان زندان
|
|
وی عاشق بیدل را درمان و دوا چونی
|
مه گوش همیخارد صد سجده همیآرد
|
|
میگوید حسنت را کی خوب لقا چونی
|
باری من بیچاره گشتم ز خود آواره
|
|
زان روز که پرسیدی گفتی تو مرا چونی
|
ماییم و هوای تو دو چشم سقای تو
|
|
ای آب حیات ما زین آب و هوا چونی
|
تلخ است فراق تو دوری ز وثاق تو
|
|
ای آنک مبادا کس دور از تو جدا چونی
|
زد طال بقای تو هر ذره که خورشیدی
|
|
ای نیر اعظم تو زین طال بقا چونی
|
ای آینه مانده در دست دو سه زنگی
|
|
وی یوسف افتاده با اهل عما چونی
|
ای دلدل آن میدان چونی تو در این زندان
|
|
وی بلبل آن بستان با ناشنوا چونی
|
ای آدم خوکرده با جنت و با حورا
|
|
افتاده در این غربت با رنج و عنا چونی
|
ای آنک نمیگنجی در شش جهت عالم
|
|
با این همگی زفتی در زیر قبا چونی
|
مصباح و زجاجی تو پیش دو سه نابینا
|
|
از عربده کوران وز زخم عصا چونی
|
پیغام و سلام ما ای باد بگو با دل
|
|
با این همه بیبرگی داوودنوا چونی
|
بس کردم من اما برگو تو تمامش را
|
|
کای تشنه پرخواره با جام خدا چونی
|