گر روی بگردانی تو پشت قوی داری
|
|
کان روی چو خورشیدت صد گون کندت یاری
|
من بیرخ چون ماهت گر روی به ماه آرم
|
|
مه بیتو ز من گیرد صد دوری و بیزاری
|
جان بیتو یتیم آمد مه بیتو دو نیم آمد
|
|
گلزار جفا گردد چون تخم جفا کاری
|
چون سرکشی آغازی یا اسب جفا تازی
|
|
دست کی رسد در تو گر پای نیفشاری
|
مهمان توام ای جان ای شادی هر مهمان
|
|
شاید که ز بخشایش این دم سر من خاری
|
رو ای دل بیچاره با تیغ و کفن پیشش
|
|
کی پیش رود با او بدفعلی و طراری
|
ای جان نه ز باغ تو رستهست درخت من
|
|
پرورده و خو کرده با عشرت و خماری
|
اجزای وجود من مستان تواند ای جان
|
|
مستان مرا مفکن در نوحه و در زاری
|
آن ساغر پنهانی خواهم که بگردانی
|
|
مستانه به پیش آیی بینخوت و جباری
|
ای ساغر پنهانی تو جامی و یا جانی
|
|
یا چشمه حیوانی یا صحت بیماری
|
یا آب حیاتی تو یا خط نجاتی تو
|
|
یا کان نباتی تو یا ابر شکرباری
|
آن ساغر و آن کوزه کو نشکندم روزه
|
|
اما نهلد در سر نی عقل نی هشیاری
|
هم عقلی و هم جانی هم اینی و هم آنی
|
|
هم آبی و هم نانی هم یاری و هم غاری
|
خاموش شدم حاصل تا برنپرد این دل
|
|
نی زان که سخن کم شد از غایت بسیاری
|