گر نرگس خون خوارش دربند امانستی
|
|
هم زهر شکر گشتی هم گرگ شبانستی
|
هم دور قمر یارا چون بنده بدی ما را
|
|
هم ساغر سلطانی اندر دورانستی
|
هم کوه بدان سختی چون شیره و شیرستی
|
|
هم بحر بدان تلخی آب حیوانستی
|
از طلعت مستورش بر خلق زدی نورش
|
|
هم نرگس مخمورش بر ما نگرانستی
|
با هیچ دل مست او تقصیر نکردهست او
|
|
پس چیست ز ناشکری تشنیع چنانستی
|
وصلش به میان آید از لطف و کرم لیکن
|
|
کفو کمر وصلش ای کاش میانستی
|
صورتگر بیصورت گر ز آنک عیان بودی
|
|
در مردن این صورت کس را چه زیانستی
|
راه نظر ار بودی بیرهزن پنهانی
|
|
با هر مژه و ابرو کی تیر و کمانستی
|
بربند دهان زیرا دریا خمشی خواهد
|
|
ور نی دهن ماهی پرگفت و زیانستی
|