کی افسون خواند در گوشت که ابرو پرگره داری
|
|
نگفتم با کسی منشین که باشد از طرب عاری
|
یکی پرزهر افسونی فروخواند به گوش تو
|
|
ز صحن سینه پرغم دهد پیغام بیماری
|
چو دیدی آن ترش رو را مخلل کرده ابرو را
|
|
از او بگریز و بشناسش چرا موقوف گفتاری
|
چه حاجت آب دریا را چشش چون رنگ او دیدی
|
|
که پرزهرت کند آبش اگر چه نوش منقاری
|
لطیفان و ظریفانی که بودستند در عالم
|
|
رمیده و بدگمان بودند همچون کبک کهساری
|
گر استفراغ میخواهی از آن طزغوی گندیده
|
|
مفرح بدهمت لیکن مکن دیگر وحل خواری
|
الا یا صاحب الدار ادر کأسا من النار
|
|
فدفینی و صفینی و صفو عینک الجاری
|
فطفینا و عزینا فان عدنا فجازینا
|
|
فانا مسنا ضر فلا ترضی باضراری
|
ادر کأسا عهدناه فانا ما جحدناه
|
|
فعندی منه آثار و انی مدرک ثاری
|
ادر کأسا باجفانی فدا روحی و ریحانی
|
|
و انت المحشر الثانی فاحیینا بمدرار
|
فاوقد لی مصابیحی و ناولنی مفاتیحی
|
|
و غیرنی و سیرنی بجود کفک الساری
|
چو نامت پارسی گویم کند تازی مرا لابه
|
|
چو تازی وصف تو گویم برآرد پارسی زاری
|
بگه امروز زنجیری دگر در گردنم کردی
|
|
زهی طوق و زهی منصب که هست آن سلسله داری
|
چو زنجیری نهی بر سگ شود شاه همه شیران
|
|
چو زنگی را دهی رنگی شود رومی و روم آری
|
الا یا صاحب الکاس و یا من قلبه قاسی
|
|
اتبلینی بافلاسی و تعلینی باکثاری
|
لسان العرب و الترک هما فی کاسک المر
|
|
فناول قهوه تغنی من اعساری و ایساری
|
مگر شاه عرب را من بدیدم دوش خواب اندر
|
|
چه جای خواب میبینم جمالش را به بیداری
|