اگر گلهای رخسارش از آن گلشن بخندیدی
|
|
بهار جان شدی تازه نهال تن بخندیدی
|
وگر آن جان جان جان به تنها روی بنمودی
|
|
تنم از لطف جان گشتی و جان من بخندیدی
|
ور آن نور دو صد فردوس گفتی هی قنق گلدم
|
|
شدی این خانه فردوسی چو گل مسکن بخندیدی
|
وگر آن ناطق کلی زبان نطق بگشادی
|
|
تن مرده شدی گویا دل الکن بخندیدی
|
گر آن معشوق معشوقان بدیدستی به مکر و فن
|
|
روانها ذوفنون گشتی و هر یک فن بخندیدی
|
دریدی پردهها از عشق و آشوبی درافتادی
|
|
شدندی فاش مستوران گر او معلن بخندیدی
|
گر آن سلطان خوبی از گریبان سر برآوردی
|
|
همه دراعههای حسن تا دامن بخندیدی
|
ور آن ماه دو صد گردون به ناگه خرمنی کردی
|
|
طرب چون خوشهها کردی و چون خرمن بخندیدی
|
ور او یک لطف بنمودی گشادی چشم جانها را
|
|
خشونتها گرفتی لطف و هر اخشن بخندیدی
|
شهنشاه شهنشاهان و قانان چون عطا دادی
|
|
به مسکینی شدی او گنج و بر مخزن بخندیدی
|
از آن میهای لعل او ز پرده غیب رو دادی
|
|
حسن مستک شدی بیمی و بر احسن بخندیدی
|
ور آن لعل لبان او گهرها دادی از حکمت
|
|
شدی مرمر مثال لعل و بر معدن بخندیدی
|
ور آن قهار عاشق کش به مهر آمیزشی کردی
|
|
که خارا بدادی شیر و تا آهن بخندیدی
|
وگر زالی از آن رستم بیابیدی نظر یک دم
|
|
به حق بر رستم دستان صف اشکن بخندیدی
|
در آن روزی که آن شیر وغا مردی کند پیدا
|
|
نه بر شیران مست آن روز مرد و زن بخندیدی
|
پیاپی ساقی دولت روان کردی می خلت
|
|
که تا ساغر شدی سرمست وز می دن بخندیدی
|
هر آن جانی که دست شمس تبریزی ببوسیدی
|
|
حیاتش جاودان گشتی و بر مردن بخندیدی
|
بدیدی زود امن او ز مردی جنگ میجستی
|
|
کراهت داشتی بر امن و بر ممن بخندیدی
|