دل آتش پرست من که در آتش چو گوگردی
|
|
به ساقی گو که زود آخر هم از اول قدح دردی
|
بیا ای ساقی لب گز تو خامان را بدان میپز
|
|
زهی بستان و باغ و رز کز آن انگور افشردی
|
نشان بدهم که کس ندهد نشان این است ای خوش قد
|
|
که آن شب بردیم بیخود بدان مه روم بسپردی
|
تو عقلا یاد میداری که شاه عقلم از یاری
|
|
چو داد آن باده ناری به اول دم فرومردی
|
دو طشت آورد آن دلبر یکی ز آتش یکی پرزر
|
|
چو زر گیری بود آذر ور آتش برزنی بردی
|
ببین ساقی سرکش را بکش آن آتش خوش را
|
|
چه دانی قدر آتش را که آن جا کودک خردی
|
ز آتش شاد برخیزی ز شمس الدین تبریزی
|
|
ور اندر زر تو بگریزی مثال زر بیفسردی
|